بهاری باش

باز کن پنجره را

و  بلندا بنگر...

بهار است...

بهار...

باز کن پنجره را

و بگذار، عطوفت روحت عطر شکوفه ی سیب را

از حنجره ی صبح بهار، ره گشای دل خوبان سازد

باز کن پنجره را...

نبض هستی بنگر

که چگونه تپش باغ

در پی انگشتان اطلسی وارش

می طرواد عشق...

می طراود هستی...

بیدار بیدار...

پنجره ی خاطرمان...

باز یا بسته...

خیالی نیست...

نفس صبح بهار همچنان جاریست

از سر کویش...

می طراود مهتاب

می طراود نفس حق خدا...

هفت سین امسالمان...

لطفش می شود چند صد برابر

تا فلک

تا دل بی آلایش تو...

شراره آفتاب امسال را نیز

وقت چندانی تا غروبش باقی نیست

هفت سین، بال و پرش را از دور به بلندا ی گلبرگها ی مجنون صفت بنفشه ها فراخ می کند

و نسترن ها می تکانند گرد و خاک غصه را از سر و روی یار

شاخه ها می رقصند در پی نوازش نسیم

و امواج بی دغدغه ی ایام

مستانه تا مرز خجستگی می نوازند

ماهی کوچک امسالمان

خانه اش تنگ است

اما دلش، نه !

سیب را امسال، او به مهمانی هفت رنگ ستاره ها دعوت گو می شود

دست های آفتاب گونه ی سمنو را سیب امسال تندیس خوان هفت سینمان می سازد

و برکت وجود را سکه...

و چه جایی خالی تر از شراره ی آتشین سماق

عطر سیر جایش می شود خالی...

او نیز امسال هست...

سنبل مستانه ی جان

صدا هزار تبریک باشد در پیش

عید با او می شود معنا

سبزی سبزه خاطرش باشد جمع

یادگاریست هویدا

یادگار روزهای بهاران پیشه ی حضور لطیف یار

و تا کجا می شود نگاه گوشه نشین سرکه ی انگور را

از کنج سفره، دیده را گذران باشد

صد خجسته باشد خاطر آینه...

از سر بخشندگی...

بخشش جرعه ای روشنایی به هفت سینمان

یادگار عید امسال...

همه را گفتیم؟

اما....

کلام حق که بالا نشین باشد

سفره می شود دریای نور

هر کجا باشم دلم همراه او

آری...

و چه زیباست

پیچش سبز بهار

در پی نبض نسیم

زیر سایه ی حق

سایه تان همواره پایدار